Μάιος 2014. Η πόλη της Χαλκίδας και ολόκληρος ο νομός της Εύβοιας βίωνε την κορύφωση του προεκλογικού πυρετού, καθώς τις τελευταίες δύο Κυριακές του μήνα, ήτοι 18 και 25 Μαΐου, οι Ευβοείς κλήθηκαν να εκλέξουν τους νέους τοπικούς τους άρχοντες για την επόμενη πενταετία.
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 ήταν ιδιαίτερα πρωτόγνωρες για τους Ευβοιώτες, αφού ο “Καλλικράτης” και οι συνενώσεις του, καθιστούσαν υπερδιπλάσιο τον αριθμό των υποψηφίων και τα τοπικά όργανα θα εκλέγονταν όχι για 4 αλλά για 5 χρόνια. Συνεπώς, υπό άλλες συνθήκες σήμερα δε θα μιλούσαμε για την συμπλήρωση των 4 χρόνων από τις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά θα διανύαμε ένα εκλογικό έτος. Καλά όλα αυτά, αλλά επί της ουσίας τι έχει διαφοροποιηθεί τα 4 αυτά χρόνια σε Χαλκίδα και Εύβοια και πόσο οι αυτοδιοικητικοί μας “εκμεταλλεύτηκαν’ τον ένα επιπλέον χρόνο θητείας τους;
Κάποιος θα μπορούσε να πει, ότι ο ένας επιπλέον χρόνος στο θώκο αποτέλεσε ένα δώρο ουσίας, όχι για τους αιρετούς αλλά για τους πολίτες. Οι τοπικοί άρχοντες θα μπορούσαν να αδράξουν την ευκαιρία και με περισσότερη δουλειά και κόπο να εφαρμόσουν τις προγραμματικές τους δηλώσεις και τα προεκλογικά “θα” των μπαλκονιών. Ωστόσο, μία ματιά γύρω μας αρκεί για να διαπιστώσουμε, πως σε τοπικό επίπεδο λίγα πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί την τελευταία τετραετία και πως μάλλον η στασιμότητα μας χαρακτηρίζει. Η αρχαιοπρεπής φράση “Μη χείρον βέλτιστον” τοποθετήθηκε με μεγάλα γράμματα νέον στα κεφάλια των αυτοδιοικητικών και χάραξαν πορεία με γνώμονα αυτά. Βέβαια, για να μην είμαστε μηδενιστές κανείς δεν ήλπιζε σε άλματα, δεδομένης και της κατάστασης της χώρας και των περιορισμένων κατά κοινή ομολογία περιθωρίων δράσης της τοπικής αυτοδιοίκησης. Άλλωστε, πάντα υπάρχει και ο ογκόλιθος, που λέγεται γραφειοκρατία, να φράζει δρόμους και στενά. Μολαταύτα, όλοι ήλπιζαν σε μικρά βήματα καθημερινότητας, που θα μπορούσαν να βελτιώσουν το βιωτικό επίπεδο του Ευβοέα.
Στον αντίποδα, στέκονται οι “άτιμες” Κασάνδρες, που ερμηνεύοντας οιωνούς προβλέπουν, ότι αυτός ο ένας επιπλέον χρόνος, μεταφράστηκε ως ευκαιρία μίας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου αντί εποικοδομητικής δουλειάς. Άποψη, που ενισχύεται στη βάση της από τη σεναριολογία που μέρα με τη μέρα φουντώνει, τα πολιτικά πηγαδάκια και επαφές και τις ζυμώσεις στα κομματικά επιτελεία, που έχουν πάρει φωτιά. Το 2019 είναι έτος εκλογών αλλά το 2018 έχει μετατραπεί φανερά και πανηγυρικά σε προεκλογικό έτος. Λαμβάνοντας υπόψιν τις χαμένες ευκαιρίες ενδιαφέρον θα έχει να δούμε, ποιοι θα συνεχίσουν να διεκδικούν μία θέση στα τοπικά όργανα εξαγγέλλοντας νέα “θα”, που στην ουσία θα είναι τα “θα” του 2014, που ποτέ δεν έγιναν πράξη. Ποιοι από τους αιρετούς θα συνεχίσουν να διεκδικούν το θώκο τους και ποιοι θα κάνουν το επόμενο βήμα στην πολιτική; Βήμα, όμως, που για την Εύβοια δεν το κυνήγησαν στην πράξη.
Κατά κοινή ομολογία, όλες αυτές οι ερωτήσεις έως το τέλος του 2018 θα έχουν απαντηθεί. Το ζήτημα είναι, ότι όταν κληθούμε μετά Βαΐων και κλάδων να σπεύσουμε στις κάλπες, να μην ξεχάσουμε κανένα προβληματισμό και να σκεφτούμε τι έγινε και τι δεν έγινε στα 4 συν 1 χρόνια θητείας των τοπικών αρχόντων. Τι μπορούσε να γίνει και δεν έγινε και ποιοι κυνήγησαν τον ακατόρθωτο, προς τιμήν τους, ακόμη και αν δεν το πέτυχαν. Αυτά τα ερωτήματα αξίζει να απαντήσουμε και 4 χρόνια μετά τις εκλογές του Μαΐου του ’14 και μπροστά στο μπλε παραβάν.
