«Είμαι Έλληνας Βορειοηπειρώτης και περήφανος», είχε δηλώσει ο Χρήστος Μάστορας στο περιοδικό Down Town, σε μια συνέντευξη που είχε δημιουργήσει αρκετή κουβέντα, λόγω της δημοφιλίας του τραγουδιστή του συγκροτήματος “Μέλισσες”.
Ο Χρήστος Μάστορας κατάγεται από το Βοδίνο της Άνω Δρόπολης. Στο εβδομαδιαίο περιοδικό DownTown της Ελλάδας είχε μιλήσει για τα παιδικά του χρόνια αλλά και τη μάχη του με τη λευχαιμία.
«Κατάγομαι από μια ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου. Η καταγωγή μου, συγκεκριμένα, είναι από το Βοδινό Δρόπολης. Είναι ένα χωριό της ελληνικής μειονότητας της Βορείου Ηπείρου, ακριβώς πάνω στα σύνορα. Έζησα εκεί μέχρι τα 3,5 χρόνια μου, που πέρασα μάλιστα μια σοβαρή παιδική ασθένεια και μετά ήρθαμε οικογενειακώς στην Αθήνα».
«Αντιμετώπιζα ένα σοβαρό πρόβλημα με τα λευκά και τα ερυθρά μου αιμοσφαίρια. Οι γιατροί ήταν απαισιόδοξοι. Βασικά, όταν ήμουν δύο ετών, ανακαλύψαμε ότι δεν είχα καθόλου ερυθρά αιμοσφαίρια. Άρχισαν να μου κάνουν μεταγγίσεις αίματος, είχα ένα είδος λευχαιμίας. Γύρισαν λοιπόν οι γιατροί και είπαν στους γονείς μου «Το παιδί είναι ξεγραμμένο. Ελπίζουμε μόνο σε ένα θαύμα».
«Εκείνα τα χρόνια ζούσε σε ένα διπλανό χωριό από το δικό μας ένας genius και λίγο παλαβός γιατρός, ο Αχιλλέας. Ήταν πολύ γνωστός στους κατοίκους εκεί γιατί θεράπευε διάφορες ασθένειες. Ο πατέρας μου έψαξε να τον βρει και να ζητήσει τη βοήθειά του. Να φανταστείς, κοιμήθηκε δύο μέρες σε αχυρώνα μέχρι να καταφέρει να τον εντοπίσει. Ο Αχιλλέας, λοιπόν, είδε τις εξετάσεις μου, έδωσε στους γονείς μου να πίνω κρυφά μέσα στο νοσοκομείο ένα φαρμακευτικό σκεύασμα από βότανα που έφτιαξε ο ίδιος και κάπως έτσι έγινε το θαύμα. Σε λίγες μόλις εβδομάδες κοκκίνισε ξανά το πρόσωπο μου. Οι γιατροί στο νοσοκομείο έκαναν λόγο για θαύμα. Οι ίδιοι είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Δεν τους είπαμε βέβαια ποτέ γι αυτά τα βότανα που έπαιρνα κρυφά. Όταν πια έγινα τελείως καλά, ήρθαμε στην Αθήνα. Ήταν τη δεκαετία του ’90».
«Είμαι Έλληνας Βορειοηπειρώτης και είμαι περήφανος για την καταγωγή μου. Έμαθα από την οικογένειά μου να μην κρύβω ή να διαπραγματεύομαι ποτέ την εθνικότητά μου. Γενικά πιστεύω ότι πρέπει κάποια στιγμή να ξεπεραστεί αυτό το ταμπού στην Ελλάδα, να κρύβουν οι άνθρωποι την καταγωγή τους. Κρύβουμε συνήθως κάτι που είναι κακό. Το να είσαι Αλβανός δεν είναι κακό. Στην Ελλάδα όμως, για πολλά χρόνια Αλβανός ίσον κακός, Αλβανός ίσον κλέφτης. Ξαφνικά η λέξη Αλβανός έγινε βρισιά και ένας ολόκληρος γείτονας λαός βρέθηκε στιγματισμένος. Κάποτε μια καθηγήτρια Φιλόλογος στο σχολείο με ρώτησε από πού κατάγομαι. Της απάντησα ότι είμαι Έλληνας από τη Βόρεια Ήπειρο και γύρισε μπροστά σε όλους και είπε «Δηλαδή Αλβανός». Σηκώθηκα λοιπόν όρθιος στο θρανίο και της είπα «Σας παρακαλώ, μην αλλάζετε την Ιστορία».
