γράφει η Ανδρονίκη Παντιώρα.
Το ήθος και η μεγαλοσύνη ενός “τεράστιου” αθλητή, που με το παράδειγμά του, την αγάπη και το χαρακτήρα του, φωτίζει τα μελανά σημεία και τις σκιές κάθε έθνους και κάθε ιστορίας.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αποδεικνύει με τη στάση του, ότι όχι μόνο βρίσκεται στο ψηλότερο βάθρο του αθλητισμού, ανέβηκε τα σκαλοπάτια της καρδιάς μας, μας συγκίνησε και χάραξε βαθιά μέσα της, τις αξίες του ανθρωπισμού και την ηθική της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης.
Τα δάκρυα για την Ελλάδα, είναι δάκρυα τιμής και περηφάνειας για όλους μας, είναι δάκρυα αληθινής αγάπης για τη χώρα που μεγάλωσε και έζησε, για τη χώρα που πιθανόν να του έδειξε και το χειρότερό της πρόσωπο, αλλά την αγάπησε τόσο, όσο μερικές φορές η ίδια δεν αγαπά τον εαυτό της.
Για να μην σταθώ, όσο κι αν προκαλούμαι στις χρωματικές προκαταλήψεις και στο παρελθόν το γκρίζο που εγώ δεν το γνωρίζω, το παρελθόν αυτό που παρασύρεται μαζί με το Γιάννη, για να μας επαναφέρει στη βασική συνειδητοποίηση της απλότητας και της μοναδικότητας ενός ανθρώπου που η αναγνώριση, η επιτυχία και το αποτέλεσμα, μιας καθ’ όλα δύσκολης αθλητικής διαδρομής, ξυπνά μέσα μας τις μνήμες του “πολέμου”, του καθημερινού πολέμου των ιδεολογιών, των φιλοσοφιών και της διαφορετικότητας.
