«Γαμείν δε μέλλων βλέψον εις τους γείτονας». Όταν πρόκειται να παντρευτείς ρώτα τους γείτονες, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Από αυτό ίσως εμπνεύστηκε το ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι που πήρε τα δικαιώματα του reality Power of Love και εδώ και κάποιους μήνες το παρουσιάζει στην ελληνική κοινωνία.
Στο συγκεκριμένο τηλεοπτικό προїόν που γυρίζεται εξ ολοκλήρου στη γειτονική μας χώρα, 6 γυναίκες και 6 άντρες φιλοξενούνται σε ένα σπίτι σε ξεχωριστούς χώρους προσπαθώντας να βρουν κατάλληλο ταίρι και με ελεγχόμενη επικοινωνία αγωνίζονται σκληρά να ξεχωρίσουν τον ιδανικό σύντροφο.
Χωρίς ίχνος ντροπής, το κανάλι που αυτοπαρουσιάστηκε ως το ελληνικό BBC, σαγηνεύτηκε και αυτό από τη μαγεία της Ανατολής και της τουρκικής εταιρείας παραγωγής Acun Medya κι ενέταξε στο πρόγραμμά του το απόλυτο τουρκικό τηλεοπτικό σκουπίδι παρουσιάζοντάς το, βαρύγδουπα μάλιστα, και ως κοινωνικό πείραμα. Όποιος το έχει δει, και δυστυχώς αυτοί είναι πολλοί, θα είδε Έλληνες νέους λεβέντες, να κάθονται ατελείωτες ώρες πάνω σε αναπαυτικούς καναπέδες, δίπλα σε οθωμανικής αισθητικής μανουάλια, ως σύγχρονα γιουσουφάκια, και να ερωτοτροπούν με Ελληνίδες νέες, που ψάχνουν σαμπουάν για να πλύνουν τα πιάτα και κόλλα να κολλήσουν τις τρέσες τους. Όλοι τους εσώκλειστοι ως πειραματόζωα σε τουρκικά στούντιο παραγωγής στην Κωνσταντινούπολη.
Την ίδια ώρα, η θεωρία των «Γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, που ξεκίνησε ως μονομερής όρος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, αρχίζει να παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις και να αμφισβητεί πλέον την παραδεδεγμένη κυριαρχία της Ελλάδας. Η γειτονική μας χώρα, αμφισβητώντας διεθνείς συνθήκες, συμφωνίες και την ίδια την Ιστορία, έφτασε στο σημείο από την κρίση των Ιμίων το 1996, να αμφισβητεί σήμερα ευθέως 18 νησιά και 152 βραχονησίδες, θεωρώντας ότι τα κατέχει η Ελλάδα παράνομα, με τον Τούρκο πρωθυπουργό να δηλώνει δημόσια, ότι το ζήτημα των συγκεκριμένων νησιών του Αιγαίου είναι «αμφισβητήσιμο θέμα» και ότι δεν καθορίστηκε με τη Συνθήκη της Λωζάννης. Ο ίδιος μάλιστα ο Σουλτάνος Ερντογάν, από ελληνικό κιόλας έδαφος, μίλησε για επικαιροποίηση της Συνθήκης της Λωζάννης.
Δεν θέλω να εκφραστώ για το επίπεδο της επίσημης εξωτερικής εθνικής μας πολιτικής σε αυτά τα θέματα. Θέλω όμως να εκφράσω την απογοήτευσή μου για τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Την ώρα που η γειτονική χώρα, παίζοντας ρόλο ρυθμιστή στην ανατολική μεσόγειο, εισβάλλει ανενόχλητη σε ξένα εδάφη, την ώρα που στο Αιγαίο, στη θάλασσά μας, πνίγονται πρόσφυγες, προσπαθώντας να σωθούν και από τις δικές της θηριωδίες, την ώρα που πιλότοι μας δίνουν τη ζωή τους για αυτή τη θάλασσα, εμείς οι Νεοέλληνες αποβλακωνόμαστε στις πολυθρόνες μας παρακολουθώντας την τουρκική υποκουλτούρα στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, ως σύγχρονοι γενίτσαροι μιας νέο-οθωμανικής μιντιακής αυτοκρατορίας, που εξαπλώνεται ανησυχητικά δημιουργώντας μια γενιά που μπερδεύει τις «Γκρίζες ζώνες» με τις ξανθιές τρέσες.
«Γαμείν δε μέλλων βλέψον εις τους γείτονας». Πολύ φοβάμαι ότι αν δεν αλλάξουμε σύντομα οπτική σε αυτά τα θέματα, σε λίγο θα ρωτάμε τους γείτονες και θα ζητούμε την άδειά τους και για σοβαρότερα θέματα. Και τότε ίσως θα είναι πολύ αργά. Γιατί ή στραβός είναι ο γιαλός του Αιγαίου ή στραβά εμείς αρμενίζουμε.
