Άτομα με αναπηρίες. Μια πολύπαθη και κατά την προσωπική μου άποψη, περιθωριοποιημένη πληθυσμιακή ομάδα.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ο ένας στους δέκα συνανθρώπους μας, είναι άτομο με κάποια μορφή αναπηρίας, που είτε έφερε κατά τη γέννησή του, είτε απέκτησε κατά τη διάρκεια της ζωής του, συνεπεία τροχαίου ατυχήματος, εργατικού ατυχήματος, ασθένειας ή οποιασδήποτε άλλης αιτίας.
Μια πληθυσμιακή ομάδα που δυστυχώς λαμβάνει από εμάς μηνύματα οίκτου, ενίοτε ρατσισμού και όχι την έμπρακτη υποστήριξη και τον σεβασμό μας. Μια πληθυσμιακή ομάδα που προσπαθεί να έχει αξιοπρεπή διαβίωση και οι περισσότεροι από εμάς με πράξεις ή παραλείψεις, την στερούμε. Μια πληθυσμιακή ομάδα που ζητά τα αυτονόητα και εμείς τα αγνοούμε, σπρώχνοντάς την σε ένα σύγχρονο Καιάδα.
Πολλοί από εσάς θα δυσαρεστηθούν με τις παραπάνω διαπιστώσεις και θα σπεύσουν να τις αφορίσουν, χωρίς να προβληματιστούν ή έστω να αναρωτηθούν.
Πριν όμως τις κρίνετε, θα σας καλούσα να κάνετε μια μικρή βόλτα στην πόλη και να εξάγετε τα δικά σας συμπεράσματα.
Σίγουρα θα διαπιστώσετε ότι οι πεζοδρομήσεις για τα άτομα με ολική ή μερική τύφλωση είναι περιορισμένες, αλλά και όπου υπάρχουν, συνήθως κατειλημμένες από σταθμευμένα δίκυκλα, τραπεζοκαθίσματα, γλάστρες ή κάθε λογής εμπόδιο. Σίγουρα θα διαπιστώσετε ότι στις ράμπες για αναπηρικά αμαξίδια υπάρχουν σταθμευμένα οχήματα ή κάθε λογής εμπόδιο. Σίγουρα θα διαπιστώσετε ότι στους χώρους ψυχαγωγίας – εστίασης ή στα εμπορικά καταστήματα, συνήθως δεν υπάρχουν υποδομές για την πρόσβαση ή την εξυπηρέτηση ατόμων με αναπηρίες (π.χ. ράμπες, χώροι υγιεινής). Σίγουρα θα διαπιστώσετε ότι στους δημόσιους χώρους – δημόσιες Υπηρεσίες – Σχολεία – Εκκλησίες υπάρχουν ελλείψεις σε υποδομές για τα άτομα με αναπηρίες. Σίγουρα θα διαπιστώσετε ότι δεν υπάρχουν, εντός του αστικού ή περιαστικού ιστού, μέσα μαζικής μεταφοράς με ειδικές ράμπες ή και στάσεις ειδικά διαμορφωμένες για την επιβίβαση ή την αποβίβαση ατόμων με αναπηρίες.
Και το ερώτημα που τίθεται: «Τι κάνουμε όλοι εμείς για αυτούς τους ανθρώπους;»
Πριν απαντήσετε σκεφτείτε: Πόσες φορές σταθμεύσατε το όχημά σας σε χώρους που υφίστανται για την εξυπηρέτηση ατόμων με αναπηρίες, όπως ράμπες ή πεζοδρόμια; Πόσες φορές κάνατε παρατήρηση σε οδηγό που στάθμευσε το όχημά του παράνομα σε χώρους για την εξυπηρέτηση ατόμων με αναπηρίες; Πόσοι από εσάς, στις επιχειρήσεις σας ή στα καταστήματά σας διαθέτετε υποδομή για την πρόσβαση ατόμων με αναπηρίες; Πόσοι από εσάς έχετε αιτηθεί ως υπεύθυνοι Πολίτες, να αναλάβουν το επίσημο Κράτος, η τοπική αυτοδιοίκηση, η Εκκλησία ή άλλοι Φορείς, πρωτοβουλίες για τη διευκόλυνση της ζωής των ατόμων με αναπηρίες; Αλήθεια, πως θα νιώθατε αν εσείς βρισκόσασταν στη θέση ενός ατόμου με αναπηρία και θα είχατε να αντιμετωπίσετε έναν καθημερινό Γολγοθά για τα αυτονόητα;
Ήρθε πλέον ο καιρός να αλλάξουμε τρόπο ζωής και σκέψης. Να δούμε τις καταστάσεις από ένα διαφορετικό πρίσμα. Να δώσουμε την ευκαιρία και τη δυνατότητα σε άτομα με αναπηρίες, να συμμετέχουν ισότιμα στην κοινωνικοοικονομικοπολιτική ζωή. Να διεκδικήσουμε για τους ίδιους ίσα δικαιώματα στην πρόσβαση – στην μετακίνηση – στη ζωή. Να τους βγάλουμε από το περιθώριο που τους έχουμε θέσει και να τους φέρουμε κοντά μας. Να τους δείξουμε τον σεβασμό και την εκτίμησή μας.
Δεν είναι δύσκολο να αλλάξουμε νοοτροπίες χρόνων. Χρειάζεται μόνον θέληση, προσήλωση στο στόχο, επιμονή και υπομονή.
Προσπαθήστε το.
